Συχνά-πυκνά ακούμε το εξής: «Πρωτόγνωρες οι συνθήκες που ζούμε». «Πού να το φανταζόμασταν αυτό το πράγμα», λένε πολλοί. Σίγουρα, τα τελευταία δύο(2) χρόνια άλλαξε τελείως η καθημερινότητά μας και αποκτήσαμε όλοι μας ακόμα ένα πρόβλημα. Ο αντίκτυπος σαφώς μεγάλος! Θέματα υγείας, ψυχολογική πίεση, εργασιακά προβλήματα και κατ’επέκταση οικονομικά ζητήματα . Αγαπημένα πρόσωπα έφυγαν από τη ζωή. Περιορισμοί, περιορισμοί, περιορισμοί για όλους!

Πέρα όμως από την ομαδική ή την ατομική προσπάθεια όλων μας προκειμένου να ξεπεραστεί αυτός ο «άγνωστος ιός»  ακολούθησε και ο διαχωρισμός. Εμένα μου θυμίζει λίγο την εποχή του Δημοψηφίσματος… του περιβόητου ΟΧΙ, που τελικά έγινε ΝΑΙ! Και εκείνη την εποχή υπήρχε ένα «οξυμένο»  κλίμα ανάμεσα σε φίλους, οικογένειες  και  στους επαγγελματικούς χώρους. Οι μεν δεν μπορούσαν να κατανοήσουν τους δε.

Αναμφισβήτητα, το ίδιο ισχύει και τώρα. Οι μεν δεν μπορούν να κατανοήσουν τους δε. Η κάθε πλευρά θεωρεί ότι κάνει το σωστό. Και σίγουρα δεν είμαι εγώ αυτή που θα κρίνει ποιο είναι το σωστό.

Πριν από λίγες ημέρες επισκέφτηκα κατάστημα της πόλης για αγορές.  Δεν θα σας πω τι φύσεως κατάστημα για ευνόητους λόγους. Με το που μπήκα στο μαγαζί ετοιμάστηκα να δείξω το κινητό μου. «Θα με σκανάρετε;» ρώτησα. Η απάντηση του υπευθύνου  ήταν : «τα έχετε όλα μαζί σας;» και φυσικά του απάντησα θετικά. Οπότε ξεκινάω να εξηγώ στην πωλήτρια τι ακριβώς έψαχνα. Εκείνη την στιγμή ανοίγει η πόρτα και μια άλλη κυρία, περίπου 60 ετών, ζητάει ευγενικά να ρωτήσει κάτι παραμένοντας στην είσοδο του καταστήματος,  γιατί προφανώς δεν είχε μαζί της ταυτότητα και rapid test. Ο υπεύθυνος της απαντά και μόλις εκείνη κλείνει την πόρτα τον ακούω να λέει δυνατά και άκρως χυδαία: «Πόσο ηλίθιος κόσμος υπάρχει που ακόμα δεν εμβολιάζεται!». Δεν μίλησε κανένας. Ούτε εγώ, ούτε οι δύο κοπέλες που εργάζονται εκεί. Ειλικρινά, αισθάνθηκα πολύ άσχημα για τον τρόπο του. Ντράπηκα για λογαριασμό του! Και μετανιώνω που σώπασα. Μετανιώνω που δεν του είπα : «Εσύ πόσο ηλίθιος είσαι που μιλάς έτσι, ενώ έχεις κόσμο μέσα στο μαγαζί σου!».

Όλοι οι επαγγελματίες αποκτήσαμε ξαφνικά ένα νέο βραχνά. Πρέπει να ελέγχουμε οποιονδήποτε εισέρχεται  στο κατάστημά μας. Έτσι είναι τώρα η κατάσταση, πώς να το κάνουμε! Και πρέπει όλοι να σεβόμαστε τον υπάλληλο, που είναι αναγκασμένος να μας σκανάρει και να μας ζητήσει και την ταυτότητά μας. Γιατί το έχω ακούσει και αυτό το … κουφό! Πάει η άλλη και δείχνει το rapid test, αλλά αρνείται να δείξει ταυτότητα. Τι λέτε μαντάμ;

Θεωρώ ότι είναι αυτονόητο ότι πρέπει όλοι μας να σεβόμαστε τον επαγγελματία ή τον υπάλληλο, που άλλη όρεξη δεν είχε να σπαταλά  την ώρα του ελέγχοντας τους πελάτες.

Όμως, πρέπει και οι επαγγελματίες να σέβονται τον πελάτη, που επέλεξε να μην εμβολιαστεί. Αν θέλεις άνθρωπέ μου μόνο εμβολιασμένους, έλα να σου τυπώσω ένα χαρτί να το βάλεις στην πόρτα σου, να ξέρει ο κόσμος ποιους θεωρείς ηλίθιους και ποιους όχι. Αλλά δεν το κάνεις…!

Όλοι έχουμε την άποψή μας. Όλοι, όμως, έχουμε και δικαίωμα να έχουμε άποψη. Να επιλέγουμε ο καθένας ξεχωριστά αυτό που θεωρούμε το καλύτερο για τον εαυτό μας. Οφείλουμε όμως να υπακούμε στους κανόνες και τους λογής-λογής Νόμους. Οφείλουμε να σεβόμαστε τους γύρω μας. Οφείλουμε να μην αμελούμε πιθανά συμπτώματα, να φοράμε τη μάσκα μας και να κρατάμε αποστάσεις, ειδικά,  όταν ο άλλος έχει υποκείμενα νοσήματα.

Σε μια Ελλάδα που στα δύσκολα βρίσκει πάντα τον τρόπο να αντεπεξέλθει, δεν αρμόζει η αγένεια και το bullying του σήμερα!

Και αυτό αφορά και τους μεν και τους δε…