Άνοιξη, άνοιξε ο καιρός, μεγάλωσε η μέρα!

Φόρμες, αθλητικά παπούτσια, αποστολή 6 και πάμε για περπάτημα!

-Πάμε κοιλάδα;

-Ναι, αλλά σε ποια κοιλάδα;

-Τί θα πει σε ποια!

-Θέλω να πω δεν είναι μόνο μία!

Είμαστε από τους πιο τυχερούς δήμους που από τη μια άκρη ως την άλλη διαθέτει τουλάχιστον πέντε κοιλάδες-χειμάρρους. Φύση, νερά ομορφιά, αλλά αναξιοποίητα…

Έχουμε και λέμε λοιπόν, Αη-Γιάννης, Αη-Γιώργης, Αγίων Αναργύρων, Αγία Βαρβάρα και τέλος στον Λευκώνα η κοιλάδα Αγίου Γεωργίου!

Αν αξιοποιήσουμε το πράσινο του Δήμου μας, αν ομορφύνουμε κοιλάδες και χειμάρρους αν γίνουν ασφαλείς, καθαροί και προσβάσιμοι χώροι αναψυχής, περιπάτου και θα είμαστε στον παράδεισο και δεν θα ζηλεύουμε ούτε τα Τρίκαλα και την “παραλία” με τις ξαπλώστρες στον Ληθαίο ποταμό!

Ευχαριστώ τη φίλη μου Βασιλική Πέτσα για τις φωτογραφίες από την κοιλάδα Αγίας Βαρβάρας.

Πλησιάζει η γιορτή των ερωτευμένων. Καραντίνα και κρύο. Το διήγημα μου “η καραντίνα του εργένη” για τους μη εορτάζοντες…

Ο ιός μαζί με τη φίλη του την καραντίνα άλλαξαν τη ζωή του. Τριάντα συναπτά έτη τα ξόδευε για νέες κοινωνικές επαφές, νέους πελάτες, τένις, δείπνα, brunch και clubbing. Σαββατοκύριακα και αργίες αφιερωμένες σε μικρές αποδράσεις με γυναίκες καριέρας, έτοιμες για όλα, τουλάχιστον είκοσι χρόνια μικρότερες. Ξαπλώνει στον καναπέ ώρες, μέρες, δεν θυμάται. Η τηλεόραση παίζει κάτι που δεν τον ενδιαφέρει. Κοιτάζει το ταβάνι. Νύχτωσε έξω και η οθόνη προβάλει σκιές. Το τασάκι γέμισε. Σβήνει το τελευταίο τσιγάρο στο μισοάδειο κουτί της μπύρας, θα μπορούσε βέβαια και στο άδειο κουτί της πίτσας να το σβήσει αλλά θα έπρεπε να τεντωθεί. Τραβάει πάνω του το ριχτάρι, η καραντίνα έχει αλλάξει τα πάντα, ο καναπές έγινε κρεβάτι, το ριχτάρι κουβέρτα, το κουτί της μπύρας σταχτοδοχείο, η τηλεόραση φωτιστικό. Να πάρει η ευχή, το κινητό έκλεισε θέλει φόρτιση. Ok όταν σηκωθεί να βρει το τηλεχειριστήριο θα το φορτίσει κι αυτό. Βγάζει τις κάλτσες του. Κλείνει τα μάτια. Κοιμάται.Νιώθει δυσφορία. Το λάστιχο στο παντελόνι της φόρμας τον ζορίζει. Ιδρώτας τρέχει στους γκρίζους κροτάφους. Ανοίγει μια παγωμένη κόλα. Το πιάτο του σχεδόν άδειο, γεμάτο ψίχουλα, λίπη και υπολείμματα μουστάρδας. Μόνος μπροστά στην τηλεόραση τρώει, όχι μόνο σήμερα κάθε μέρα. Ξεκινά με αλμυρό, συνεχίζει με γλυκό, στη συνέχεια κάτι λιπαρό, μετά κάτι στεγνό, δροσερό φρούτο για ποικιλία και τούμπαλιν. Ανάβει τσιγάρο. Ρεύεται. Μπορεί να πεθάνει από το φαγητό παρά από τον ιό. Δεν τον νοιάζει, αρκεί να μην πεθάνει από μοναξιά. Καταπίνει ένα χάπι. Σηκώνεται αργά. Θυμάται ότι έχει παγωτό στην κατάψυξη, θα φάει, είναι χωνευτικό.Δύσκολο το Πάσχα για έναν εργένη μακριά από την Κέρκυρα, τη Μύκονο ή το Ντουμπάι. Δεν χωράει σε κανένα ρούχο μετά από ένα μήνα ξάπλας και φαγητού. Ο γοητευτικός γυμνασμένος άντρας μεταμορφώνεται σιγά-σιγά σε πλαδαρό, άβουλο, μοναχικό ίσως και άγριο ον. Δεν αντέχει τον εαυτό του. Καταπίνει όλα τα χάπια. Έτσι κι αλλιώς δεν θα τον αναζητήσει κανείς.

Radio Epsilon 103

Πριν από 15 ίσως και λίγο περισσότερα χρόνια, μεσημέρι καλοκαιριού ήμαστε με τον άντρα μου στο καφέ ενός υπερπολυτελούς ξενοδοχείου σε παραλιακή πόλη.

Παραδίπλα μια μεγάλη παρέα του καλλιτεχνικού χώρου (θέατρο και τραγούδι) έχει απλωθεί και κάνει εντονότατη την παρουσία της σε σαλόνια, καφέ και πισίνες του ξενοδοχείου. Καμιά απολύτως διακριτικότητα αντίθετα φωνές, γέλια, τραγούδια και γενικά ένα κλίμα καλοπέρασης, ανεμελιάς και ένα “για να ξέρετε ποιος είμαι εγώ” να κρέμεται με θράσος κάτω από τη μύτη ενός πληθωρικού καλλιτέχνη που μας έκανε τη χάρη στο απόγειο της δόξας του να πίνει καφέ στον ίδιο χώρο με κοινούς θνητούς. Νεαρά άτομα του καλλιτεχνικού χώρου παρέλασαν από μπροστά του και τους υποδεχόταν με πειράγματα, χειρονομίες και βροντερά γέλια.

Μάλιστα πιάνοντας τα σμιλεμένα οπίσθια νεαρών αγοριών φώναζε: είδατε μωρά μου σε τί ωραίο μέρος σας έφερε… η αφεντιά του τέλος πάντων!

Να αγιάσει το στόμα του Σπύρος Μπιμπίλας και να ανοίξουν τα στόματα αγοριών και κοριτσιών για να ξεκαβαλήσουν ορισμένοι το καλάμι αλλά και να δουν επιτέλους ότι οι πράξεις και ο χαρακτήρας τους ροκάνισαν τον ψεύτικο θρόνο τους. Το ωραίο είναι ότι οι πιο ρηχές προσωπικότητες προσπαθούν και πολλές φορές το καταφέρνουν με επιτυχία να αναρριχηθούν σε θέσεις και απαιτούν (με το αζημίωτο σε φίλια μέσα) να γραφτούν στην ιστορία ως αγωνιστές.

Ο κόσμος δεν χρωστάει σε κανέναν χρήματα, δόξα, αναγνώριση και σεβασμό.

Όλα κερδίζονται μέρα με τη μέρα.

Άνθρωπος που εκμεταλλεύεται και προσβάλει ή εξευτελίζει άλλον άνθρωπο δεν μπορεί να διαθέτει ούτε δεξιά ούτε αριστερή αντίληψη για τον κόσμο.

Radio Epsilon 103