
Παρασκευή απόγευμα
Από το πρωί κάτι διάβαζα στο διαδίκτυο. Μητέρες ρωτούσαν είναι αλήθεια οι φήμες για το κλείσιμο των σχολείων. Κάποιες ήταν σίγουρες ότι δεν θα ξαναγίνει, άλλες ήδη το περίμεναν. Και ήρθε η ανακοίνωση.
“Κλειστά τα σχολεία για τις επόμενες 2 εβδομάδες”
Τηλέφωνα χτυπούν, μηνύματα έρχονται, αναρτήσεις γράφονται.
Συγκρατούμαι να μην κλάψω από άγχος. Από το “τελευταία στιγμή” πάλι.
Οι μητέρες και γονείς, ξαφνικά έχουν να λύσουν πολλά θέματα.
Βιβλία στο σχολείο, τα παιδιά στο σπίτι, τηλε-εκπαίδευση.
Ποιος θα είναι με τα παιδιά;
Τα παιδιά δεν είναι σε ηλικία που μπορούν να μείνουν μόνα τους. Στην δική μας κοινωνία τουλάχιστον. Γίνεται; Ναι, συχνά όταν δεν υπάρχουν άλλες επιλογές. Όμως θες να εξαντλήσεις τις επιλογές σου και ψάχνεις το αμέσως επόμενο ασφαλές από το να μείνουν μόνα τους.
-Γιαγιά-παπούς αν και εφόσον είναι σε ηλικία που μπορούν, που θέλουν, που δεν εργάζονται και που αντέχουν. Α, μένουν και κοντά.
-Να μην πας στην δουλειά εσύ ή ο μπαμπάς. Από πέρυσι, αισθανόμαστε όλοι οι γονείς, ότι οι αποφάσεις δεν είναι συμπεριληπτικές. Δηλαδή μοιάζει να έχουν ένα μοντέλο οικογένειας υπόψη τους: 2 γονείς εκ των οποίων ο ένας δεν εργάζεται.
– Να πάρεις τα παιδιά στην δουλειά μαζί σου. Αν είναι δική σου δουλειά, δεν έχεις βοήθεια, τότε είναι μονόδρομος. (και τι θα κάνουν τα παιδιά μαζί σου όλο το πρωί; )
– Nα σε βοηθήσουν φίλες σου. Οκ, δεν κάνει, αλλά η επιλογή να μείνουν μόνα τους, θες να είναι η εσχάτη.
– Nα μείνουν μόνα τους στο σπίτι.
Τι θα κάνω με την δουλειά;
Ανάλογα. Αν είσαι υπάλληλος τότε ίσως να μπορείς να πάρεις άδεια ειδικού σκοπού. Ίσως διότι κάποιες επιχειρήσεις δεν είναι βιομηχανίες, οπότε είναι ήδη το προσωπικό με βάρδιες, τώρα με ακόμη πιο λίγα άτομα.
Αν είναι δική σου η δουλειά, και μπορείς να πάρεις τα παιδιά μαζί σου, τα παίρνεις. Ή την κλείνεις για 2 εβδομάδες.
Αν είναι τέτοια η εργασία σου που μεταφέρεται σπίτι, τότε μεταφέρεσαι. Και μετά προσπαθείς να εργαστείς ανάμεσα σε : πεινάω, διψάω, βαριέμαι, θέλω ταμπλετ, θέλω βόλτα, γιατί έκλεισαν τα σχολεία, γιατί, γιατί, γιατί, και διάφορα άλλα. Η χαρά να εργάζεσαι από το σπίτι!
Τηλεκπαίδευση.
Από πηγές που δεν θέλω να αποκαλύψω, το webex πέφτει κάθε φορά από κατάρες των γονιών, ειδικά παιδιών νηπιαγωγείου και πρώτων τάξεων δημοτικού. Γονείς πρέπει να αλλάξουν το πρόγραμμα τους (είτε δουλεύουν στο σπίτι είτε εκτός) για να είναι τα παιδιά φαγωμένα και 2,10 συνδεδεμένα. Γονείς νηπίων θα απολαύσουν πάλι την μεσημεριανή τηλεκπαίδευση. Αναρωτιέμαι αν έχουμε εξαντληθεί περισσότερο από την καραντίνα ή από την τηλεκπαίδευση.
Σάββατο βράδυ
Οι περισσότεροι γονείς έχουμε φτάσει στα όρια μας. Ναι, θα τα καταφέρουμε. Αυτό κάνουν πάντα οι γονείς: το καλύτερο δυνατό που μπορούν πιέζοντας τα όρια τους όσο περισσότερο. Όχι όμως αλώβητοι. Οι σχέσεις μας με τα παιδιά περνάει πολλές αλλαγές συναισθηματικές και πρακτικές.
Υπάρχει ένταση, στρες, και όσο δεν μπορούμε να ικανοποιήσουμε τις ανάγκες μας, παιδιά και ενήλικες, τόσο όλο αυτό μας επηρεάζει βαθιά.
Ας πάρουμε δυο ανάσες και ας αφήσουμε τα πρέπει που μέχρι τώρα πιστεύαμε στην άκρη.
Ας μην κάνουμε ο,τι κάναμε. Ας μας συγχωρέσουμε που δεν μπορούμε να φτάσουμε τα γονεϊκά μας στάνταρ, και ας ακολουθήσουμε τις οδηγίες ασφαλείας έκτακτης ανάγκης στα αεροπλάνα. Πρώτα φοράμε εμείς την μάσκα οξυγόνου και μετά στα παιδιά!
Μπορεί το έκτακτο να κοντεύει να γίνει καθημερινότητα, αλλά είμαστε όλοι μαζί. Εσύ, εγώ, οι φίλοι μας, οι γύρω μας. Βάλε την μάσκα οξυγόνου σου και πάμε να κάνουμε το καλύτερο που μπορούμε!