Σαν τα μανιτάρια ξεφυτρώνουν οι νέοι πολιτικοί σχηματισμοί τον τελευταίο καιρό. Ο κάθε «πικραμένος» βουλευτής (ή ό,τι άλλο), που διαφώνησε ή διαγράφηκε από τον αρχηγό του δημιούργησε και ένα καινούριο κόμμα! Πλέον, το σλόγκαν της εποχής είναι : «Διαφώνησε! Μπορείς! Κάνε κι εσύ ένα καινούριο κόμμα!» Θα μου πείτε: «Η πολυφωνία είναι ένδειξη δημοκρατίας και είναι καλό να υπάρχει». Συμφωνώ! Επειδή, όμως, τα νεοϊδρυθέντα κόμματα είναι παραφυάδες άλλων κομμάτων και τα ηγετικά τους στελέχη για χρόνια κινούνταν, ψήφιζαν και ασπάζονταν την ιδεολογία κάποιων συντεταγμένων κομμάτων, κάτι χαλάει τη «σούπα τους».
Λίγο από «αντικορωνοϊκή» στάση, λίγο από «αντιμνημονιακή» θέση, λίγο από πατρίδα-θρησκεία, λίγο από αναφορά σε πρόσωπα του παρελθόντος, που έγραψαν ιστορία στο πολιτικό σκηνικό του τόπου και να! Ένα ολοκαίνουριο κόμμα είναι έτοιμο να μας αγκαλιάσει. Όχι! Τα νέα κόμματα δεν πρέπει να έχουν γενεσιουργό αιτία το θυμό, ούτε τη διαφωνία, ούτε να είναι αποτέλεσμα σύγκρουσης.
Ένα ολοκαίνουριο κόμμα πρέπει να έχει κάτι καινούριο να μας προτείνει και κυρίαρχα πρέπει να ηγείται από φρέσκα πρόσωπα κι όχι από πρόσωπα με φθαρμένες πολιτικές. Πώς να πιστέψω ότι όλοι αυτοί μπορούν να φέρουν την αλλαγή στο πολιτικό στερέωμα, όταν μόλις πριν από λίγο καιρό ασπάζονταν και μάχονταν για τη γραμμή του (τότε) κόμματός τους; Πώς να εμπιστευτώ όλους αυτούς, όταν μόλις χθες έλεγαν άλλα και έπρατταν άλλα; Και γιατί πρέπει να ανακυκλώνονται πρόσωπα και ιδέες παρφουμαρισμένες με κάποιες «πιασιάρικες» κορόνες της συμφοράς;
Αφήστε επιτέλους, όλοι εσείς, που για χρόνια μας βασανίσατε με την πολιτική σας παρουσία λίγο χώρο για να αναδειχθούν καινούρια πρόσωπα με φρέσκες ιδέες! Κάντε τόπο στα νιάτα, δώστε βήμα και σε κάποιον άλλο να προτείνει το «αλλιώτικο», το «διαφορετικό», το «πρωτοποριακό»! Πώς να πιστέψω ότι την αλλαγή και την πρόοδο σε τούτο τον τόπο μπορεί να την φέρει ένα πρόσωπο, που για χρόνια ολόκληρα εκινείτο μέσα σε μια ιδεολογία που την αποστρέφομαι;
Κάτι άλλο θέλει ο λαός για να σαγηνευτεί, για να βγει πάλι στους δρόμους, για να ονειρευτεί ότι μπορεί αυτός και μόνο αυτός να καθορίζει την τύχη του.
Γερασμένα πρόσωπα, γερασμένες πολιτικές και ιδέες, ένα σκηνικό από «πολιτικές αντίκες», που θαυμάζουμε μεν αλλά δεν τις θέλουμε πια στο χώρο μας. Γιατί, πιστεύω πως αυτή, η αδράνεια του κόσμου, αυτό το «υπνωτικό» σκηνικό του τόπου, αυτή η ανοχή και η συνενοχή, που όλοι ζούμε, πηγάζει από το γεγονός ότι δεν υπάρχει αυτό το νέο, το καινούριο, το διαφορετικό, το αλλιώτικο, αυτό που θα κινήσει και πάλι τα νήματα της πολιτικής ζωής.
Κι όπως λέει κι ένας φίλος μου: «Θέλω να καρδιοχτυπήσω ξανά για ένα κόμμα, θέλω να ερωτευτώ και πάλι την πολιτική, θέλω να με ξεσηκώσει κάτι από τη μαζοχιστική μου νάρκη».

Κείμενο : Ιορδάνης Ξανθόπουλος (Φιλόλογος – Δημοσιογράφος)

Ποιος μπορεί να αναβάλλει την άνοιξη να ‘ρθει;  Ένα δέντρο που ανθίζει στην καρδιά του χειμώνα, αντέχοντας στο κρύο, προαναγγέλλει τον ερχομό της άνοιξης και αποτελεί σύμβολο της ελπίδας, της αφοσίωσης και της αγάπης. Πρώτη και καλύτερη το φωνάζει η αμυγδαλιά με τα άνθη της να σκορπίζουν ευωδιά και ως πηγή έμπνευσης να δημιουργούνται σπουδαία έργα στο όνομά της.

Ποίηση:

Μυγδαλιά – Κώστας Καρυωτάκης

Κι ακόμα δεν μπόρεσα να καταλάβω

πώς μπορεί να πεθάνει μια γυναίκα

που αγαπιέται.

Έχει στον κήπο μου μια μυγδαλιά φυτρώσει

κι είν’ έτσι τρυφερή που μόλις ανασαίνει·

μα η κάθε μέρα, η κάθε αυγή τηνε μαραίνει

και τη χαρά του ανθού της δε θα μου δώσει.

Κι αλίμονό μου! εγώ της έχω αγάπη τόση…

Κάθε πρωί κοντά της πάω και γονατίζω

και με νεράκι και με δάκρυα την ποτίζω

τη μυγδαλιά που ‘χει στον κήπο μου φυτρώσει.

Αχ, της ζωούλας της το ψέμα θα τελειώσει·

όσα δεν έχουν πέσει, θα της πέσουν φύλλα

και τα κλαράκια της θε ν’ απομείνουν ξύλα.

Την άνοιξη του ανθού της δε θα μου δώσει

Κι όμως εγώ ο φτωχός της είχ’ αγάπη τόση…

* * *

Πίνακας: Achille Lauge – Flowering Almond Trees 1909

Μια μυγδαλιά και δίπλα της εσύ – Νικηφόρος Βρεττάκος

Μιὰ μυγδαλιὰ καὶ δίπλα της,

ἐσύ. Μὰ πότε ἀνθίσατε;

Στέκομαι στὸ παράθυρο

καὶ σᾶς κοιτῶ καὶ κλαίω.

Τόση χαρὰ δὲν τὴν μποροῦν

τὰ μάτια.

Δός μου, Θεέ μου,

ὅλες τὶς στέρνες τ’ οὐρανοῦ

νὰ στὶς γιομίσω.

* * *

Πίνακας: Ανθισμένες αμυγδαλιές στη Μαγιόρκα – Helen Lavinia Cochrane

Οι αμυγδαλιές – Μίλτος Σαχτούρης

Έκθαμβο σπίτι άσπρο και κόκκινο

σε ποιο δωμάτιο ν’ ανθίσαν οι αμυγδαλιές σου

εγώ είχα ζήσει σ’ όλες τις γωνιές

στην κόκκινη και τη δυστυχισμένη

στην τραγική την άσπρη πάνω στο πατάρι

η αναπνοή σου θάμπωνε τα όνειρά μου

πάνω στα τζάμια σου τρεμόσβηνε μια θάλασσα

κήποι κρυφά χρυσάνθεμα μέσα στην έκστασή σου

που έτρεχα ματωμένος και κυνηγός.

Ένα μεγάλο δίχτυ περνούσε σύρριζα

πάνω από το κεφάλι μου

η δυστυχία είχε δόντια σιδερένια

ο ήλιος φύτευε στους τοίχους κι άλλα περιβόλια

το περιβόλι της μύγας το περιβόλι του χαρταετού

το περιβόλι το μεγάλο της αγάπης

το περιβόλι του μεγάλου πυρετού

που μέσα του ολημέρα γύριζα με το τουφέκι μου

με μια κορδέλα κόκκινη μέσα στο στόμα μου

με μια κορδέλα κόκκινη μεσ’ στα μαλλιά μου

σαν τη γωνιά την κόκκινη και τη δυστυχισμένη

σαν τη γωνιά την τραγική την άσπρη πάνω στο πατάρι

εγώ είχα ζήσει σ’ όλες τις γωνιές

σε ποιά λοιπόν ανθίσαν οι αμυγδαλιές σου.

* * *

Πίνακας: Τοπίο με ανθισμένη αμυγδαλιά (μελέτη) – John William Godward 1912

Ο Άρχοντας – Μίλτος Σαχτούρης

Τ’ άγριο σκοτεινό παλάτι θα φωτίσω

εκτυφλωτικά

θα ρίξω χρώματα παντού

σε μια γωνιά

ο δράκος

θα είναι

ένα κλωνάρι

ανθισμένη

αμυγδαλιά

γιατί εφέτος στ’ αλήθεια εφοβήθηκα

την παγωνιά τη μοναξιά το κρύο

κι αυτά τα ελάφια που περνούσαν ύπουλα

τη νύχτα

κάτω απ’ την ψυχή μου

* * *

Πίνακας: Vincent van Gogh-Almond tree in blossom-1888

Σε παρέα φίλων διηγούμην την εμπειρία μου να μείνω χωρίς κινητό τηλέφωνο δύο ολόκληρες ημέρες, ενώ βρισκόμουν εκτός πόλης. Κι ενώ αράδιαζα με στόμφο τις δυσκολίες που αντιμετώπισα διαπιστώνοντας πόσο εξαρτημένος είμαι από την κινητή τηλεφωνία, ήρθε η ανακοίνωση παρακείμενου ακροατή της κουβέντας μας, που μας σόκαρε άπαντες. «Φίλε, έμεινα άνεργος πριν από 6 μήνες. Και από τότε είμαι χωρίς κινητό τηλέφωνο λόγω των περικοπών που έκανα θέλοντας και μη στα έξοδά μου».

Τον κοιτάξαμε με δυσπιστία και πρόδηλη έκπληξη και η κοινή ερώτηση που βγήκε από τα χείλη όλων ήταν «πώς τα καταφέρνεις»; «Στην αρχή δύσκολα», μας είπε. «Στην πορεία όμως γνώρισα τη χαρά της απεξάρτησης. Μας έχουν εγκλωβίσει σε ένα τέτοιο σύστημα και κλέβουν τις ελευθερίες μας χωρίς να μας ρωτούν.

Σκλάβοι της κινητής τηλεφωνίας είστε όλοι εσείς , που χαίρεστε την δήθεν άμεση επικοινωνία αλλά αδυνατείτε να κατανοήσετε ότι κάθε στιγμή σας παρακολουθούν και σας ελέγχουν. Από τη μάνα, τη σύντροφο, τον εργοδότη, το κράτος, λογοδοτείτε σε όλους για την κάθε σας κίνηση! Εγώ είμαι ελεύθερος και απαλλαγμένος φίλοι μου! Αυτεξούσιος και αυτόνομος!»

Μείναμε όλοι με ένα μεγάλο ερωτηματικό «Λες να έχει δίκιο ο φίλος; Λες να είμαστε λάθος όλοι εμείς, που ηθελημένα μπαίνουμε σε έναν κλοιό παράδοσης των ελευθεριών μας»;    

Ιορδάνης Ξανθόπουλος (φιλόλογος – δημοσ/φος)