Ποτέ δεν μου γέμιζαν το μάτι οι εκπομπές τύπου «Στην υγειά μας ρε παιδιά». Από την εποχή που θυμάμαι τη Σεμίνα Διγενή να κάνει κάτι ανάλογο, θεωρούσα ότι είναι η εύκολη λύση για να γεμίσουν τα κανάλια τα κενά του Σαββατοκύριακου, χωρίς ιδιαίτερα έξοδα. Ήμουν και μικρότερη τότε… σιγά μην καθόμουν σπίτι να δω επώνυμους να πίνουν και να χορεύουν, πλέκοντας το εγκώμιο ενός τραγουδιστή. Απλώς δεν με ενδιέφερε…
Πριν λίγες ημέρες ανέλαβα τα προσκλητήρια μιας βάφτισης. Με την μαμά του μωρού συνεννοούμασταν περισσότερο μέσω διαδικτύου αλλά κάποια στιγμή για να αποφύγουμε το γράψιμο μιλήσαμε και στο τηλέφωνο. Αγχωμένη αρκετά η κοπέλα… με ένα νήπιο και ένα μωρό, να τρέχει για όλα και να υπάρχει και αυτός ο κλασσικός εκνευρισμός ανάμεσα στο ζευγάρι που την στεναχωρεί και την κάνει έξαλλη την ίδια στιγμή. Δεν ξέρω πως έγινε και ξεκίνησε να μου μιλάει για αυτό… μάλλον αισθάνθηκε οικεία μαζί μου… όμως ήταν σαν να μιλάει για εμένα! Σαν να ξαναζώ τους πρώτους μήνες του άγχους και της άγνοιας που είχαμε με τον σύζυγο μου σαν γονείς. Που από το φόβο μας και την ανασφάλειά μας αν κάνουμε το σωστό για το παιδί μας, διαφωνούσαμε σε όλα!!! Και ακούγοντας την ήταν σαν να βλέπω πως θα ήμουν αν είχα ένα ακόμα παιδί…
Read more: ΣΧΟΛΕΣ ΓΟΝΕΩΝ δεν χρειάζεται να σαι “του γιατρού” για να πας…
Καλημέρα ή και καλή νύχτα…
Από χτες ξεκίνησα να γράφω αλλά με πρόλαβαν οι δουλειές και νυχτώσαμε…
Για πείτε μου, εσείς όταν ξυπνάτε τι κάνετε πρώτα απ’ όλα; Ελάτε τώρα, παραδεχτείτε το! Το πρωί όταν ξυπνάτε, από τα πρώτα πράγματα που κάνετε είναι να δείτε τι υπάρχει στο facebook ή στο email σας!; Μέσα έπεσα; Ε αφού το κάνω και εγώ!
